Nasze wspomnienia zależą od umiejętności przypominania sobie szczegółów dotyczących świata – np. twarzy dziecka, gęsi, jeziora. Jednak, aby przekształcić je w prawdziwe doświadczenia, nasz mózg musi w jakiś sposób połączyć te elementy w całość – wyraz twarzy tego dziecka, kiedy widzi stado gęsi nagle wzlatujących z kępy szuwarów nad brzegiem jeziora.

Spójność pamięci zależy także od innych czynników. Nasze przeżycie przez tysiące lat zależało od zapamiętywania nie tylko właściwej informacji – na przykład, obrazu lwa lub węża – ale także sytuacji. Czy napotkaliśmy zwierzę nieoczekiwanie, konfrontując się z nim na rozległej, odizolowanej sawannie w Afryce, czy też zwiedzając zoo w San Diego?

Jeśli chcemy uniknąć innych zagrożeń w naszym codziennym życiu, również musimy wiązać ze sobą wspomnienia: ocena, czy pozornie atrakcyjna inwestycja jest warta realizacji, zależy od źródła rekomendacji – na przykład rzetelności osoby, która ją zasugerowała. Niepowodzenie w łączeniu wspomnień może mieć katastrofalne konsekwencje.

Neuronaukowcy zaczynają badać, w jaki sposób mózg wiąże ze sobą wspomnienia w czasie i przestrzeni. Dotychczas zdecydowana większość badań koncentrowała się na tym, jak gromadzimy, przechowujemy, przywołujemy i modyfikujemy poszczególne wspomnienia. Jednak większość wspomnień nie istnieje samodzielnie, jako pojedyncze, izolowane byty. Przeciwnie, jedno wspomnienie przywołuje kolejne, tworząc misterne sekwencje, które pomagają nam przewidywać i rozumieć otaczający nas świat.

Podstawowe mechanizmy, jakie wykorzystuje mózg, tworząc te powiązane wspomnienia, zaczynamy już odkrywać – po 20 latach badań w moim i i innych laboratoriach. Poznanie fizycznych procesów, które są zaangażowane w przeplatanie się pojedynczych wspomnień, da nam więcej niż tylko wiedzę na temat tego, jak działa mózg. Może również pomóc zapobiegać zaburzeniom pamięci, które niszczą naszą zdolność do tworzenia i wiązania ze sobą wspomnień.